นิทานคน

เนื้อเรื่อง

นิทานเรื่องคน

คำนำ

อะจ๊าก   นั่งหา  ค คน บนคีบอร์ดอยู่นาน
เพิ่งจะรู้ว่า  แป้นคอมพิวเตอร์ยุคนี้ไม่มี ค คน กับ ข ขวด  !!!

…………………………………………………………………………..

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีคนคนหนึ่งกำลังหมดอาลัยตายอยากด้วยความท้อแท้  ผิดหวังกับการมีชีวิตอย่างคน
เขาเบื่อเหลือเกิน  เหนื่อยเหลือเกินที่เกิดมาเป็นคน...
เกิดเป็นคน  ที่ต้องคิด  ต้องทำสิ่งต่าง ๆ มากมายซับซ้อนเหลือเกิน
และถูกกดดันให้ต้องก้าวไปข้างหน้า   ตามกระแสของสังคมบนโลกใบนี้ 
แต่ก็ต้องถูกจำกัดการกระทำและความคิดด้วยกฎเกณฑ์ต่าง ๆ นานา

พอที...
ไม่อยากเป็นคนอีกแล้ว !
เขานั่งลงใต้ต้นไม้
ซุกซบใบหน้าอ่อนล้ากับรากไม้ที่โผล่เหนือพื้นดิน

ผีเสื้อตัวเล็ก ๆ บินมาเกาะอยู่บนรากต้นไม้นั้นจึงทักทาย
คนจึงระบายความรู้สึกของเขา  เล่าเรื่องราวของตนให้ผีเสื้อฟัง
ผีเสื้อรับรู้ดังนั้นรำพึงว่า
“โชคดีเหลือเกินที่ฉันเกิดเป็นสัตว์...
ฉันไม่ต้องถูกกำหนดให้คิดซับซ้อนอะไรให้วุ่นวาย”
คนก็นึกอิจฉาผีเสื้อ
“ช่างดีจริงหนอ   ฉันอยากกลายเป็นสัตว์บ้าง”

ต้นไม้ใหญ่อายุมากเห็นทั้งสองคุยกันดังนั้นจึงเข้ามาร่วมวง
“ฉันท่าจะโชคดีกว่านะที่เป็นต้นไม้... 
เพราะเกิดเป็นสัตว์  แม้ไม่ต้องคิดซับซ้อนแต่ก็ต้องเคลื่อนที่ไปมา
ฉันสิ  ไม่ต้องถูกกำหนดให้เคลื่อนที่ไปไหนให้เหนื่อย”
คนก็นึกอิจฉาต้นไม้
“ช่างดีจริงหนอ   ฉันอยากกลายเป็นต้นไม้บ้าง”

ใต้ต้นไม้ใหญ่มีก้อนหินน้อย ๆ อยู่ก้อนหนึ่ง
ก้อนหินได้ยินดังนั้นจึงพูดว่า
“ต้องฉันสิดีกว่า   เกิดเป็นต้นไม้  แม้ว่าไม่ต้องเคลื่อนที่ไปไหน
แต่ยังต้องมีชีวิต   มีชีวิตให้เหนื่อยไปทำไมกัน”
คนก็นึกอิจฉาก้อนหิน...
“ช่างดีจริงหนอ  ฉันอยากกลายเป็นก้อนหินบ้าง”

ใกล้ ๆ ก้อนหินมีหยดน้ำหยดหนึ่งค้างอยู่บนกอหญ้า
หยดน้ำฟังเรื่องราวของทั้งสามมาสักพักจึงร่วมวงสนทนาบ้าง
“อะไรเลยจะดีสู้เป็นน้ำอย่างฉันได้  เกิดเป็นก้อนหินนั้น
แม้ไม่ต้องเคลื่อนที่   ไม่มีชีวิต  แต่ก็ยังถูกจำกัดด้วยการมีรูปร่าง  น่าเบื่อจะตายไป”
คนก็นึกอิจฉาหยดน้ำ...
“ช่างดีจริงหนอ  ฉันอยากกลายเป็นหยดน้ำบ้าง”

พอดีสายลมหอบหนึ่งก็ผ่านพัดมาได้ยินเข้า
สายลมอดไม่ได้ที่จะกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ
“แต่ฉันว่าเป็นฉันดีที่สุด  ถ้าต้องเกิดเป็นน้ำแม้ว่าไม่มีชีวิต
ไม่มีรูปร่าง  แต่ก็ยังมองเห็นได้  มองเห็นได้ย่อมยังมีขีดจำกัด”
คนก็นึกอิจฉาสายลม...
“ช่างดีจริงหนอ  ฉันอยากกลายเป็นสายลมบ้าง”

ขณะนั้นเองเปลวไฟดวงหนึ่งก็ลุกติดขึ้นจากกิ่งไม้แห้งที่ถูกลมพัดเสียดสีกัน
เปลวไฟได้ทีรีบบอกว่า
“อย่าลืมสิ   ฉันนี่แหละโชคดีที่แท้  การเป็นสายลมแม้ว่าไม่มีชีวิต
ไม่มีรูปร่าง  ไม่มีสิ่งใดมองเห็นได้  แต่ยังจับต้องสัมผัสได้  สัมผัสได้ย่อมถูกกักขังได้
แต่เกิดเป็นไฟ   ใครก็สัมผัสจับต้องไม่ได้    ไร้สัมผัสย่อมดีที่สุดแน่แท้”
คนก็นึกอิจฉาเปลวไฟ...
“ช่างดีจริงหนอ   ฉันอยากกลายเป็นเปลวไฟบ้าง”

ข้อมูลซึ่งอยู่ทุกที่ทุกแห่งหน  ทนฟังคำสนทนาทั้งหมดอยู่นาน 
ในที่สุดก็ทนไม่ไหวที่จะอวดตัวว่า
“โอ  พวกเจ้าช่างหลงตนนัก   ในโลกนี้มีสิ่งใดจะดีไปกว่าข้อมูล
เพราะข้อมูลย่อมไม่ต้องเคลื่อนที่  ไม่ต้องมีชีวิต  ไม่มีรูปร่าง  มองไม่เห็น
สัมผัสไม่ได้  ไม่มีตัวตน  และเหนืออื่นใด  ข้อมูลใดที่เกิดขึ้นแล้วในกาลเวลาหนึ่ง  จะคงอยู่นิรันดร”
คนก็นึกอิจฉาข้อมูล...
“ช่างดีจริงหนอ   ฉันอยากกลายเป็นข้อมูลบ้าง”

เทพเจ้าผู้สร้างคนขึ้นมาได้สดับดังนั้นจึงสะดุดใจกับความไม่พอใจของคน
“หรือสิ่งที่ถูกสร้างมาให้เรียกว่าคนนั้นเป็นความผิดพลาด ???”
เทพเจ้าจึงทดลองให้โอกาสแก่คนเปลี่ยนตัวตนของคนเป็นสิ่งใดก็ได้ตามที่ปรารถนา

คนจึงตัดสินใจ...  โดยการเปรียบเทียบกับสิ่งต่าง ๆ
สัตว์   แม้ไม่ต้องคิดซับซ้อน แต่ยังต้องเคลื่อนที่
ต้นไม้   แม้ไม่เคลื่อนไหว  แต่ยังมีชีวิต
ก้อนหิน   แม้ไม่มีชีวิต  แต่ยังมีรูปร่าง
หยดน้ำ   แม้ไม่มีรูปร่าง  แต่ยังมองเห็นได้
สายลม   แม้มองเห็นไม่ได้  แต่ยังสัมผัสได้
เปลวไฟ   แม้สัมผัสไม่ได้  แต่ยังมีตัวตน
ข้อมูล   ไร้ตัวตน   คงอยู่ตลอดกาล

คนจึงตัดสินใจที่จะกลายเป็นเพียงข้อมูล   เพื่อหวังความสุขสบายตลอดไป  ไร้ข้อจำกัด
เทพเจ้าจึงให้คนเป็นไปตามประสงค์ 
ณ กาลเวลานั้นเอง…

สมองของคนก็หยุดทำงาน    คนไม่คิดซับซ้อนสิ่งใดอีก
ร่างกายของคนก็ล้มลง   คนไม่ต้องเคลื่อนที่อีก
ชีวิตของคนก็หยุดลง   คนไม่มีชีวิตอีก
ลมหายใจก็ขาดลง   คนไม่มีลมอีก
อุณหภูมิในร่างค่อย ๆ เย็นลง  คนไม่มีไฟอีก
น้ำในกายค่อย ๆ ไหลออกมาและแห้งลง คนไม่มีน้ำอีก
ร่างแห้งกรังจนแข็งเป็นหินจมลงสู่ผืนดิน คนไม่มีร่างอีก
เหลือแต่เพียงข้อมูล...สมดังใจปรารถนา...

ในที่สุดคนก็กลายเป็นข้อมูลแล้ว!

ข้อมูลอะไรเล่า ???
ข้อมูลของความทรงจำที่คนทำไว้ในอดีต   เป็นสัจธรรมที่ไม่มีวันลบออก !
 
รวมกับความจริงในโลกที่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดและเป็นไปในช่วงเวลาต่าง ๆ
ทั้งเรื่องดีและเลวที่ไม่มีวันแก้ไข  
ที่ไม่อาจถูกลบออกด้วยการใด ๆ
ที่คนจะถูกกล่าวถึง  รำลึกถึง  ยกย่องหรือก่นด่าสาปแช่งจากคนอื่น ๆ ที่ยังเหลืออยู่บนโลกที่มีชีวิตอยู่ข้างหลัง
และที่ต่อให้เสียใจกับข้อมูลความทรงจำเหล่านั้นแค่ไหนก็ไม่อาจแก้ไขปรับปรุงได้อีก
เพราะคนกลายเป็นข้อมูล  เหลือเพียงอดีต   หมดโอกาสแก้ตัวแล้ว

ตอนยังเป็นคน  
ยังมีตัวตน  มีชีวิต  สัมผัสได้  มองเห็นได้  ต้องเคลื่อนที่ไปมา 
ยังมีอะไรต้องคิดซับซ้อน  ต้องทำสิ่งต่าง ๆ มากมาย 
คนไม่ติดอยู่ในอดีต  ที่ถูกกักขังอยู่แต่ความเป็นเพียงข้อมูลที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้

ถ้าเพียงแต่ยังเป็นคน
ต่อให้ทำผิดพลาด  แม้ลบข้อมูลความจริงที่เคยทำเหล่านั้นไม่ได้
แต่มีโอกาสแก้ตัวใหม่ 
เพราะมีอนาคตที่ยังมีตัวตน  มีชีวิต  สัมผัสได้  มองเห็นได้  สามารถเคลื่อนที่ไปมา 
สามารถคิดและทำสิ่งต่าง ๆ มากมาย

คนได้แต่เสียใจที่เลือกกลายเป็นเพียงข้อมูล  เสียดายเหลือเกิน...
คนเพิ่งรู้ว่า  การเป็นคนนั้นคือการได้ครบทุกองค์ประกอบทั้ง ชีวิต ดิน น้ำ ลม ไฟ และข้อมูลความทรงจำ...
ทำไมเขาต้องอิจฉาสัตว์  ต้นไม้  ก้อนหิน  หยดน้ำ  สายลม  เปลวไฟ  และข้อมูล   ทั้งที่การเป็นคนเท่ากับมีทุกอย่างแล้ว ?
เทพเจ้าผู้สร้างคนรับรู้ถึงความคิดเสียดายโอกาสเป็นคนของเขา
จึงหยุดการทดลองนี้…

คนกลับกลายเป็นคนอีกครั้ง
มีตัวตน 
สัมผัสได้ 
มองเห็นได้ 
มีรูปร่าง 
มีชีวิต 
เคลื่อนที่ไปมาได้  
และคิดทำสิ่งต่าง ๆ ที่ซับซ้อนได้เหมือนเดิม

แต่สิ่งที่แตกต่าง…หลังจากนั้นต่อมา
คนภูมิใจที่ได้เป็นคน
และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างรู้คุณค่า  คิดและทำแต่สิ่งดี ๆ มากมาย
เพื่อที่วันหนึ่ง  ...เมื่อหมดโอกาสเป็นคนแล้ว
จะได้กลายเป็นข้อมูลดี ๆ   เป็นข้อมูลที่มีความสุขตลอดไป

^ ^
ขอแต่เพียงรู้คุณค่าที่ได้โอกาสเกิดมาเป็นคน